بسم رب المهدی

شب‌زنده‌داری‌ ماه رمضان در بیان آیت‌الله بهجت

مى‌شنیدیم و باور نمى‌کردیم، ولی...

مى‌شنیدیم و باور نمى‌کردیم، لذا به یکى از معاصرین ما گفته بودند:

در زمان ما در یک شب هفتاد نفر در قنوت نماز وتر دعاى ابوحمزه می‌خواندند. ایشان بلند شده بود و خود در یکى از شب‌هاى ماه رمضان اِحصا(شماره) کرده بود و دیده بود در حرم حضرت امیر ـ‌علیه‌السّلام‌ـ و رواق و اطراف حرم، پنجاه نفر در قنوت وتر مشغول دعاى ابوحمزه هستند.

 استاد ما (آیت اللّه شیخ محمّد حسین اصفهانى ـ‌رحمه اللّه‌ـ) در ماه رمضان در هر شب صد رکعت و در هر رکعت 10 مرتبه سوره‌ى توحید مى‌خواند.

 از شاگردهاى آقا سیّد مرتضى کشمیرى ـ‌رحمه اللّه‌ـ نقل شده است که ایشان در عبادت کم نظیر بود و دو ساعت بعد از مغرب افطار مى کرد.

این مطلب به یقین ثابت است و خیلى‌ها نیز نقل کرده‌اند که اگر از حال انسان معلوم شود که مى‌خواهد نماز شب بخواند، بیدارش مى‌کنند، بدون احتیاج به دعاها و آیات معهوده و این بیدار کردن به طرق مختلف است، یا در مى‌زنند و یا صدایى مى‌آید و یا او را به نام صدا مى‌زنند و....

شب بیست و سوم ماه رمضان شب قدر است

بسیارى از بزرگان شب‌هاى ماه رمضان را بیدار می‌ماندند و نمى‌خوابیدند، هر چند نزد ما تقریباً واضح است که شب بیست و سوّم ماه رمضان، شب قدر است. ولى اوّل ماه باید قدرى دقّت شود که اوّل ماه دقیقاً تشخیص داده شود.

مرحوم آقاى طباطبایى (علاّمه سیّد محمّد حسین طباطبایى ـ‌رحمه‌اللّه‌ـ‌ ) هم همین‌طور بود و شب‌هاى ماه رمضان بیدار بود و مى‌فرمود:

«یک وقت در روز این قدر خوابیده بودیم، کار به این جا رسید که وقتى بیدار شدیم، با استعجال وضویى براى ظهر و عصر گرفتیم و ظهرَیْن( نماز ظهر و عصر) را با وضو در آخر وقتش اداء خواندیم!»

در کربلا هم بوده‌اند کسانى که شب‌هاى رمضان نمى‌خوابیدند، حتى از بعضى‌ها نقل مى‌کردند که گعده (جلسه‌ى گفت‌و‌گو و شب نشینى) مى‌گرفتند و صحبت مى‌کردند تا خوابشان نبرد.

لذّت طعام را صائمین مى‌دانند

در روایت است که:

«لِلصّائِمِ فَرْحَتانِ: فَرْحَةٌ عِنْدَ إِفْطارِهِ، وَ فَرْحَةٌ عِنْدَ لِقاءِ رَبِّهِ»

روزه‌دار دو خوشحالى دارد: یکى هنگام افطار، و دیگرى هنگام دیدار پروردگار.⁽¹⁾ البتّه این در صورتى است که در فطور و سحرى، نخوردن در روز را تدارک نکند.

دوازده روز از رمضان گذشته بود، روزه‌دارى در مسجد کوفه مى‌گفت: تا به حال گرسنه نشده‌ام، صوم هم براى او جوع‌آور نیست! با این که بعضى طالب چلومرغ و غذاهاى لذیذند.

درباره‌ى مقدار خوردن در روایات آمده است که وقتى که گرسنه شدى، بخور: «إِذا جُعْتَ فَکُلْ.»⁽²⁾ اگر انسان گرسنه باشد، نان خالى هم براى او لذیذ است، لذّت طعام را صائمین مى‌دانند.

1- کافى، ج 4، ص 65

2- فقه الرضا، ص 340

علاّمه طباطبایى و احیاى شب‌هاى رمضان

آقاى طباطبایى ـ‌رحمه‌اللّه‌ـ تمام لیالى ماه رمضان را احیا مى‌کردند صیفا و شتاءً. ایشان مى‌فرمودند: از زمانى که در تبریز بودیم ـ‌ظاهراً آن‌جا کوتاهى شب بیشتر از جاهاى دیگر است(به حسب فصول)ـ هم چنین مى‌فرمودند:

در نجف یک مرتبه، روز بیدار شدیم و فقط توانستیم با عجله ظهرَین( نماز ظهر و عصر) را بخوانیم.

بسم رب المهدی

بی‌شک یکی از مناسبت‌های مهمی که در دنیای اسلام هرساله تکرار می‌شود و از جمله مناسباتی است که به فرقه خاصی از مسلمانان تعلق ندارد، ماه مبارک رمضان است؛ ماهی که در بین مسلمین به ماه خدا و میهمانی او مشهور است. ماهی که مسلمانان همه در تلاشند تا زیر باران رحمت الهی بدون چترِ گناه به رقص بندگی درآیند که پیامبر رحمت(ص) فرمود: «[ماه رمضان] ماهی که اول آن رحمت، میانه‌اش مغفرت و آخر آن اجابت و آزادی از دوزخ است».[1]       

ماهی که به هربهانه‌ای مستحق پاداش و رحمت خدا می‌شوی«نفس‌هایتان در این ماه تسبیح و خوابتان عبادت است».[2] ماهی که در آن جز شقی در گناهانش باقی نمی‌ماند و همه از جاری زلال این ماه طاهر و پاک می‌گردند؛ «در آخر هر روز از ماه مبارک رمضان، خداوند را هزارهزار آزادشده از آتش است، چون شب و روز جمعه شود هر ساعتی هزارهزار و در شب و روز آخر ماه رمضان به تعداد تمام آزادشدگان در طول ماه، از آتش نجات می‌یابند».

ابتدای راه بندگی و ابتدای سال برای سالک‌الی‌الله ماه خداست؛ «تعداد ماه‌ها در نزد خدا و کتابش آن روز که آسمان‌ها و زمین را آفرید دوازده ماه است و آغاز آن، ماه خدا یعنی ماه رمضان است».[3] بنده یک سال بندگی کرده تا در این ماه لایق ضیافت الهی شود و به تماشای محبوب خود بنشیند.

خداوند انسان را طورى آفریده که مى‌تواند از راه عبودیت و بندگى خالص از مقام ملائکه گام فراتر نهد و مقامات انبیا و اولیا را کسب نماید. رؤیت خداوند متعال در دنیا، به همان ملاک رؤیت در آخرت امکان دارد.

 سالک‌الی‌الله در وداع این ماه، سالی را به سختی گذرانده و اینک در آستانه ورود به آن دست به دعا برداشته که «الّلّهُمَّ أَهِّلْنَا فِیهِ لِمَا وَعَدْتَ أَوْلِیَاءَکَ مِنْ کَرَامَتِکَ، وَ أَوْجِبْ لَنَا فِیهِ مَا أَوْجَبْتَ لِأَهْلِ الْمُبَالَغَةِ فِی طَاعَتِکَ، وَ اجْعَلْنَا فِی نَظْمِ مَنِ اسْتَحَقَّ الرَّفِیعَ الْأَعْلَى بِرَحْمَتِکَ».[4]

شبی پرسیدم از بابا؛ چرا کوتاه دست ما؛ شده از دامن مولا؟؛ 

 جوابم داد با صد آه؛ 

 که از ترس ستمکاران شده غائب؛ وگرنه پنج سالِ اوّلعمرش؛ حیاتی آشکارا داشت؛

به او گفتم : پدر! حفظ امام عصر؛ برای قادرِ یکتا کهمشکل نیست!

پاسخ داد: آری؛ هیچ کاری نیست مشکل بهر او؛ لیکن به حکمت می‌کند هرکار!

شنیدم عالمی می‌گفت: حکمت‌های بسیاری است در غیبت؛

یکی حفظ امام از شرّدشمن؛ دیگری آزادیش از بیعت حکّام ظالم؛ سومی هم امتحان دوستانش؛

نیز حکمتهای دیگر؛ نیست از بهر بیان اکنون مجالش!

بعد اینسان گفت: در تاریخ؛ دو غیبت آمدهبهر امام عصر؛ یکی کوتاه مدت؛

دوّمی بسیار طولانی…؛

ادامه مطلب...

وقتی دلم از عالم و آدم میگیرد،
جایی را سراغ ندارم
بجز...
کنجِ دنج صحن گوهر شاد
تا اشکهایم را لابه لای برگه های امین الله هدیه ات کنم...
راضیم به رضای تو یاسریع الرضا. . .