بسم رب المهدی

بی‌شک یکی از مناسبت‌های مهمی که در دنیای اسلام هرساله تکرار می‌شود و از جمله مناسباتی است که به فرقه خاصی از مسلمانان تعلق ندارد، ماه مبارک رمضان است؛ ماهی که در بین مسلمین به ماه خدا و میهمانی او مشهور است. ماهی که مسلمانان همه در تلاشند تا زیر باران رحمت الهی بدون چترِ گناه به رقص بندگی درآیند که پیامبر رحمت(ص) فرمود: «[ماه رمضان] ماهی که اول آن رحمت، میانه‌اش مغفرت و آخر آن اجابت و آزادی از دوزخ است».[1]       

ماهی که به هربهانه‌ای مستحق پاداش و رحمت خدا می‌شوی«نفس‌هایتان در این ماه تسبیح و خوابتان عبادت است».[2] ماهی که در آن جز شقی در گناهانش باقی نمی‌ماند و همه از جاری زلال این ماه طاهر و پاک می‌گردند؛ «در آخر هر روز از ماه مبارک رمضان، خداوند را هزارهزار آزادشده از آتش است، چون شب و روز جمعه شود هر ساعتی هزارهزار و در شب و روز آخر ماه رمضان به تعداد تمام آزادشدگان در طول ماه، از آتش نجات می‌یابند».

ابتدای راه بندگی و ابتدای سال برای سالک‌الی‌الله ماه خداست؛ «تعداد ماه‌ها در نزد خدا و کتابش آن روز که آسمان‌ها و زمین را آفرید دوازده ماه است و آغاز آن، ماه خدا یعنی ماه رمضان است».[3] بنده یک سال بندگی کرده تا در این ماه لایق ضیافت الهی شود و به تماشای محبوب خود بنشیند.

خداوند انسان را طورى آفریده که مى‌تواند از راه عبودیت و بندگى خالص از مقام ملائکه گام فراتر نهد و مقامات انبیا و اولیا را کسب نماید. رؤیت خداوند متعال در دنیا، به همان ملاک رؤیت در آخرت امکان دارد.

 سالک‌الی‌الله در وداع این ماه، سالی را به سختی گذرانده و اینک در آستانه ورود به آن دست به دعا برداشته که «الّلّهُمَّ أَهِّلْنَا فِیهِ لِمَا وَعَدْتَ أَوْلِیَاءَکَ مِنْ کَرَامَتِکَ، وَ أَوْجِبْ لَنَا فِیهِ مَا أَوْجَبْتَ لِأَهْلِ الْمُبَالَغَةِ فِی طَاعَتِکَ، وَ اجْعَلْنَا فِی نَظْمِ مَنِ اسْتَحَقَّ الرَّفِیعَ الْأَعْلَى بِرَحْمَتِکَ».[4]